شاید لازم بود این روزها بیایند و برخی دلها بهم نزدیک و بعضبی ادمها از هم فاصله بگیرند ...
دلهایی که انگیزه های بهم نزدیک شدن را باخته و آدمکهایی که می بایست از انها دوری کنیم اما جراتش را نداشتیم .
این روزهای کابوس گونه را به فال نیک می گیرم واز حضرت دوست تمنای خلاصی از این دوران را دارم . اما درس و پند این دوران را تا پایان عمر دوره می کنم و جزوه هایش را برای فرزندانم نگه می دارم .
سرزمین زندگی اقلیم عجیبی دارد
گاهی همچون مرغزاری باطراوت و زنده
و گاهی برهوتی سوزان .
گاهی زمین و اسمان دست بدست هم دیارعاشقی را سرسبزو مرطوب می کنند
و گاهی فقط تک درختی معنای برهوت را تغییر می دهد
طوری که برهوت با تمام خشکی و خشونت ، دلخواسته و ارزو خواهد شد !
حضوریکی لازم است
که بیابان رابهشت نماید
و یا بیابانگردی را مفرح!
هرچند هردو را خود پیموده و پای تاولین در خنکای نهرِ سرازیر شده‌یِ عمر التیام
می دهم ،
لیکن سرزمین عمر بی حضور "او" مجازی بیش نیست .
رو به پایان است ...
خورشید اندک اندک خیمه ی نور را برمی چیند و بارو بنه اش را سوار بر مرکب غروب می کند ...
رو به پایان است ...
اخرین نفسهای روز و اخرین تلٵلو زرفام خورشید گیتی گستر
..صدای پای شب نرمک نرمک بگوش جان می رسد و به چشمِ سر می اید ...
دلهای پر از بعض آرام آرام سفره ی گلایه ها و دلتنگیها را پهن می کنند ..تا شبانگاه شاهدی بر انجمن
دلدادگی بجای نگذارند ..
چشمی نبیند انچه در رثای دل پر از غصه ی خود می سرایند ....
رو به پایان است ...
پایان گفتنی های رنگ الود ،
امدنهای بی حاصل و رفتن های بی ثمر...
گوشها خسته از شنیدن یاوه و چشمها اشک الود از دیدن تزویر ....
همه می روند و جای خودرا به تاریکی و سیاهی اما حقیقتی محض می دهند ..
همه را پایانی است ...
اما شروع من ...شروع غمگساری ناداشتنت و تبلور جهانی که من سلطان و تو ملکه آنی تا ساعاتی
بعد اغاز می شود .
جهانی که در ان کسی جز من و تو نیست ..
جهانی برای ما و دنیایی فارغ از هر نامحرم متخاصم ...
که گفتگوی من و تو اغاز می شود و
زینهار که خلعت عاشقی برتن کنی و در حجله ی محرمانه مان بوقت حاضر باشی ..
من منتظرم !
تا جهانی افریده شود و کائنات ظهور کنند
فصول یکی یکی و پشت در پشت یکدگر را بدرقه کنند و رنگ و لعابی متفاوت ومتمایز را به منصه ی ظهور رسانند ...
خورشید فَلَق جهان افروز شود و در منزل َشَفَق چشم بر دنیا ببندد.
ستارگانِ شب بذر چشمک در دامنه ی اسمان بکارند و افتاب صبح انها را بدرود .
زندگی آغاز شود ، پرنده بر سر دار نغمه سراید ، ماهی در قعر دریا با گردنبندی از حباب عروس دریا را رونمایی کند
و قاصدک زنجیر از پای بگسلد و مژده های شیرین و روحبخش بر ادمیان بپراکند ....
آری ..
اینها را بهانه ای باید ....
و زندگی را هم انگیزه ای است بنام "عشق"
و عشق بهانه ای خواهد تا متبلور شود ، نمو یابد و متعالی گردد....
و تو ای "زن" ای دامان پاک ، ای رسول پاکی ... ای خداوندگار مهر ....
بهانه ی عشقی ❤️
#وحید_کیاپور
