بودم ...
سنگی خارا ...
قطعه ای از کوهی استوار ...
پاره ای از صلابت و قوام ...
جدا شده از قله ای رفیع ...
چه رفته است مرا که چون تکه سنگی ملعبه کفشهایی تا به تا شده ام ...!!!!!!!!!!
که سوقم دهد به ماندابها و خاکروبه های متعفن و زشت ترکیب ....
که اینگونه به تحقیر راهم به کَلجان افتاده و عزیز چشم کَنّاسم !!؟؟؟
نباشم ببینم
که زخم تن زخمی را درپناه بیداد از چشمها پنهان کنی ...
نباشم ببینم
از پناه داشتن در مٵوای جفا لبختد خرسندی برلب داشته باشی ، لبی که زخمی از
دست ناپاک جفاست و با تبسم لاجرمت ، خون از جراحتش سرازیر می شود .
نباشم ببینم
که بودم و تو برای گناه ناکرده ات نادم و پشیمان شدی ...
که بودم و تو بی پناه و تنها ناگزیر در لانه گرگ مامن گزیدی ...
نباشم ببینم که روزی دیگر به اشدّ ستم زیر پا لگدمال باشی به این گناه که ظلم را در اغوش
کشیدی و دادخواهیت به جایی نرسید ...
نباشم که ببینمت ....
و نباشم که ببینمت ...
نبودن دراختیارم نیست اما ندیدن را خوب میدانم .
نبینمت تا تراشیده نشوم ..نبینمت تا افول خورشید قدرتت را نبینم ..
نباشم ببینم !
#وحیدکیاپور
