شاید لازم بود این روزها بیایند و برخی دلها بهم نزدیک و بعضبی ادمها از هم فاصله بگیرند ...
دلهایی که انگیزه های بهم نزدیک شدن را باخته و آدمکهایی که می بایست از انها دوری کنیم اما جراتش را نداشتیم .
این روزهای کابوس گونه را به فال نیک می گیرم واز حضرت دوست تمنای خلاصی از این دوران را دارم . اما درس و پند این دوران را تا پایان عمر دوره می کنم و جزوه هایش را برای فرزندانم نگه می دارم .
چه معجزه ای است خرداد ;
مرز طراوت و لطافت اردیبهشت و گرمای محبت تیر ...
چه میمون است خرداد
که مام جویبارها و نهرهای کوهساران است و هاتف فرا رسیدن گرمای امید و زندگی بخش انچه که تشنه ی امید به ادامه است ..
و چه زیباست خرداد که با میلاد تو بزک شده...
میلادت مبارک.
از یه جایی به بعد همه چیز برات رنگ می بازند ..
حتی چیزهایی که فکرشو نمی کردی که بتونی لحظه ای فارغ از اونها نفس بکشی !
از یه جایی به بعد انگیزه ها و امیدهات برات پوشالی و ملعبه به نظر میان ...
و اون موقعی هست که بفهمی تا کنون نفهمیدی !
نفهمیدی دنبال چی هستی ..نفهمیدی چیزی رو که بدست آوردی همونیه که دنبالش بودی ...
از یه جایی به بعد همه چیز دوباره برات رنگی و معنادار میشن
و اون موقعی هست که بفهمی همه چیز داری و همه اوقات دل انگیزت از آن توست ...چیزی که مدتها چشمت رو بروشون بسته بودی ...
و نهایت از یه جایی به بعد خودت رو خوشبخت و وارسته می بینی ..و اون موقعی هست که می بینی همه این چیزهای رنگی و غیر رنگی ، معنادار و بی معنا ، بدست آمده و از دست رفته ..و...و... همه اینها مجازیند و حقیقتت در جایی هست که تا حالا هیچ ذهنیتی ازش نداشتی و کسی هم نداره ...
بجایی رهسپاری که واقعیت محض هست و درستی ..
جایی که نه غم دلخراشی وجود داره و نه دلخوشی الکی ..
همه چیز واقعی‌اند همه چیز خواستنین همه چیز مال تو و برای توست ...
چقدر آرامش داره این بستر و این پنجره ی رو به نور و زیبایی که افکارمو معطوف کرد به جایی زیباتر و دل انگیز تر از هرجایی در دنیای پر از تردید ، پر از غصه و پر از سودجوییها و محاسبات خودخواهانه‌ی ادمکهایی که روزی برات ملکه‌ی خوبی بودند ...
خواهم که در آغوش تو ای یار بمیرم
از درد تو ای یـــــار وفـــــادار بمیــرم
ناگـفتـــــن سرّ غم تو باعث آنـــــست
یا که بیمار شوم یا که به یکبار بمیرم
هرچنـــــد مرا محـــــرم اسرار ندانی
ناچار ندانســـــته ی اســـــرار بمیـرم
دوش گوهر اشک تو در نرگس جادو
لغزیـــــد و زلغزیـــــدن آن زار بمیرم
اشک چاره ی ناچـاره ی درد است ولیکن
چاره آن است کزین چاره به ناچار بمیرم
ای که با جمعی و بی جمع نیارامی تو
زان هراسم که بدور از تو و بی یار بمیرم
روی گلگون تو جان و رمقم می بخشد
راضی مشـــو در حســرت گلزار بمیرم
همه شب تا بسحر ورد زبان منِ "تنها"ست
از درد تو ای یـــــار وفـــــادار بمیـــــرم
با امید می خوابم
امید بفردایی که دیدن رخ تو و شنیدن صدایت را به ارمغان می اورد .
حس داشتنت سنگینی غم لاجرم روزو روزگار را برایم پرکاهی می کند
هوس دیدنت و استشمام طره گیسویت مرا هر اینه به شورو شعفی وامی دارد که نه صوفی در
سما به ان می رسد و نه درویش در خلسه .
حس *دوست داشتنت* را فقط حس می کنم ، لمس می کنم ، و تمام روح و جانم را در محراب
عشق تو پیشانی به خاک می سایم ...
نامش را نمی دانم و. حدش را نمی شناسم اما می دانم که به ان نیاز دارم ...
ناشناخته ایست که ناشناختگیِ این دلدادگی، مرا بر پیمان عشقت استوار می دارد ...
*حس شناختنش* مرا لحظه به لحظه و روز به روز پاینده تر و ماناتر در طریق عشقت گام زنان به
سوی سرچشمه مهر رهنمون می باشد ..
بگذار برایم ناشناخته باشد ..نامی بر آن مگذار ...نه "عشق" نه "رفق" نه "هوس و شهوت " و نه
رشک و حسرت " .
که راز ماندگاری ما گمنامی حس *دوست داشتن* توست ..
و اینکه مقصد همانی باشد که قرار بود ، نه آنی که دل سرکش هوس دارد .
هنوز یادم هست خشکسالی دل کویرم را ...
یادم هست بخل آسمان تنهایی و نومیدی از زندگی سوت و کورم را ...
دریغ از قطره ای که خاک سوزان دلم را به نمی میهمان کند و رستنی سبزی که بوی طراوت و نشاط را به دل مچاله ام بچشاند..
بهار طبیعت با تموز داغ متمایز نبود برای من .تا اینکه با آمدنت بهار زندگیم با بهار طبیعت پیوند خورد. اسمان مهرتو بود که کویر داغ دلم را سیراب از باران عشق کرد و رستن شاخه نرگسهای زیبا و لاله عباسی های با نشاط با طراوت روی عین ارکیده ات آغاز شد .آغاز زندگی ، آغاز تنفس درهوای عاشقی و آغاز با هم بودن .آنهم از جنس تو . تویی که بهترینی.
اگر فقط همسر بودی مستحق این همه ستودن نمی دیدمت ، تو بهانه ی زندگی هستی .
عزیز دلم تولدت مبارک ..
امیدوارم در ارامش خوابیده باشی . خوابی عمیق و دلچسب . چشمان من بیدارند . اما ذهن و روحم پیش تو ودر کنار بالین توست . پوششی برای تن "ارام خفته" ی تو که مبادا پوششت را کنار زده باشی و التیام است برای ذهن خسته ات که مبادا نیارامد و بیدارت کند . واهمه دارم به چائیدن و از خواب پریدنت .
عشقمی و خواهی بود تا زمانیکه ترجمه ی عشق برایم اشناست .تا روزی که حرارت عشق را تن زمهریرم حس کند و تا شبی که خورشیدش دل ساکت و تاریکم را به ضیاء مبارکش منور گرداند .
بخواب عزیزم که من بیدارم .برای خفتن من هزاران سال مهلت هست . پلک نمی زنم که طرفه العینی دیدنت را از کف ندهم که برای دیدنت زمان شتابان گذراست .
عشقم ! عشقم بمان ...عشقم باش ...و عشق را مدام برایم زمزمه کن که من به زمزمه ی عشق تو در واپسین سالهای عمر ، زنده به عشق شدم . عشقم را باور کن ، وضو ساز و در سجده گاهش برایم نماز امال بخوان که ذات حضرتش مرا از عشق تو محروم نسازد .
#وحید_کیاپور
دور از رخ تو با دل شیدا چکنم ؟
چکنم با غم و با حسرت فردا چکنم
دلم از خواهش دیدارتو خونست کنون
تو بگو با دل و با خواهش بیجا چکنم
هردم از باده ی گلرنگ لبت مست بدم
فارغ از ساغر تو با می و مینا چکنم ؟
منکه از مشربه ی عشق تو سیراب بدم
زین همه تشنگی با نهر مصفا چکنم ..؟
شب که از زمزمه ی نغمه ی تو خواب شدم
بهر این چشمه ی خون با لو و لالا چکنم ؟
دیدم از خانه ی من رخت سفر بستی دوش
گیرمی کور بدم با دل بینا چکنم ...؟
چکنم حال که از عشق تو بیرون شدم
با غم دلشدگی ، این غم عظمی چکنم ؟
#وحیدکیاپور
تا جهانی افریده شود و کائنات ظهور کنند
فصول یکی یکی و پشت در پشت یکدگر را بدرقه کنند و رنگ و لعابی متفاوت ومتمایز را به منصه ی ظهور رسانند ...
خورشید فَلَق جهان افروز شود و در منزل َشَفَق چشم بر دنیا ببندد.
ستارگانِ شب بذر چشمک در دامنه ی اسمان بکارند و افتاب صبح انها را بدرود .
زندگی آغاز شود ، پرنده بر سر دار نغمه سراید ، ماهی در قعر دریا با گردنبندی از حباب عروس دریا را رونمایی کند
و قاصدک زنجیر از پای بگسلد و مژده های شیرین و روحبخش بر ادمیان بپراکند ....
آری ..
اینها را بهانه ای باید ....
و زندگی را هم انگیزه ای است بنام "عشق"
و عشق بهانه ای خواهد تا متبلور شود ، نمو یابد و متعالی گردد....
و تو ای "زن" ای دامان پاک ، ای رسول پاکی ... ای خداوندگار مهر ....
بهانه ی عشقی ❤️
#وحید_کیاپور
در کویر عمر ما او تک گل بیخار بود
همدم شبهای ما آن نرگس بیدار بود
تا که بود از مهر بی پایان خود حرفی نگفت
هرکه بود آن مه جبین از عشق ما بیمار بود
موی پرچین را بمضراب دوناخن می نواخت
گویی آوای سه تار و نغمه ی سیتار بود
جهد او حاصل نشد تادرکشد جام شباب
تر نشد یک لحظه کامش مرغ بوتیمار بود
پیش پای مهر او ما عشق خود گردن زدیم
آنچه بود عشقی نبود مذبوح بی مقدار بود
او محاط از فرق وهجرو زجر دلتنگی زما
ما محیط رفق او ، او نقطه ی پرگار بود
زان صباحی که فراق امّید " تنها " را برید
از فراغ از زندگی از عاشقی بیزار بود
#وحیدکیاپور(تنها)
