غم عظمی

غم عظمی

 

دور از رخ تو با دل شیدا چکنم ؟ 
 

چکنم با غم و با حسرت فردا چکنم 

 

 

دلم از خواهش دیدارتو خونست کنون
 

تو بگو با دل و با خواهش بیجا چکنم 

 

 

هردم از باده ی گلرنگ لبت مست بدم 
 

فارغ از ساغر تو با می و مینا چکنم ؟ 

 

 

منکه از مشربه ی عشق تو سیراب بدم
 

زین همه تشنگی با نهر مصفا چکنم  ..؟ 

 

 

شب که از زمزمه ی نغمه ی تو خواب شدم
 

بهر این چشمه ی خون با لو و لالا چکنم ؟

 

دیدم از خانه ی من رخت سفر بستی دوش 
 

گیرمی کور بدم با دل بینا  چکنم ...؟ 

 

 

چکنم حال که از عشق  تو بیرون شدم 
 

با غم دلشدگی ، این غم عظمی چکنم ؟

 

#وحیدکیاپور

متولد اسفند

مجموعه ی اشعار و دلنوشته های وحید کیاپور

متولد اسفند

در اسمان شب غوغایی بود ..
ستاره ها عاشقانه چشمک میزدند ... 
ماه بزک کرده و آراسته تر از همیشه نگران فردا بود ...  
رݟیبی ماهرو در راه است ....

 

 

 

 

خورشید شرمسار از طلوع .....
گویی خواهد آمد آن نگار فروزنده روی و مهــــــــــر وش خوبروی ...

اتفاقی در راه است ...
باد و باران کوی و برزن را اب و جارو می کنند ...
 چه کسی غم پرستوهای مهاجر را می فهمد ...؟؟؟

که لابد به ترک شهر و ضیافتی فرخنده و باشکوهند ... 

هوا بس سرد است 
و شلاقهای بیرحمانه باد کالبد نحیفشان را خرد می کند....  

بمانند می میرند  ، بروند  دلمرده اند ..

رسیدنی در پیش است ، 
و زمان ابستن  تولدی ، تا  بارو بنه اش را بر زمین بگذارد ....🕔

و آمــــــــــد 🌸
آن نگار مهروش و آن مهروی اراسته تر از ماه ...
و آن عاشق تر از ستاره ... 
نازنینی به ناز و به غمزه ای هوش ربا ...

اولین گریستنت مبارک 🌸🌸🌸

پاینده ، برقرار و مانا باشید

#وحید کیاپور

پندار

جزیار نمی باشد اندیشه و پنـــــدارم
من روی گران دارم از غمزه ی اغیارم

قربان بتی گردم که باصورت بی‌مَثَلش
افریـــــطه براند او از وادی افکـــــارم

ازعشق‌محاطم‌من عشقی که هم(ا)و زاده
او دایره ی مهــــر و من نقطه ی پرگــــارم

آن روز که مهرم را بنهاده به قلب خویش
اشکم زفرح جوشید از دیده ی خونبــارم

چون لعل لبش دارم یاقوت رخش ایضا
بیـــــزار ز سیم وزر از درهم و دینــــارم

کس موی ندید از او کس بوسه‌نچید از وی
من شـــــکر ازین گویـــــم بر درگـــه دادارم

"تنها" نفروشی تو یک خال لبش حتی !!!!
گرقـصدْ چنین داری  من نیز خریدارم

#وحیدکیاپور(تنها)

کویر عمر

 

در کویر عمر ما او تک گل بیخار بود  
همدم شبهای ما آن نرگس بیدار بود   
 

تا که بود از مهر بی پایان خود حرفی نگفت
هرکه بود آن مه جبین از عشق ما بیمار بود

موی پرچین را بمضراب دوناخن می نواخت
گویی آوای سه تار و نغمه ی سیتار بود

جهد او حاصل نشد تادرکشد جام شباب
تر نشد یک لحظه کامش مرغ بوتیمار بود

پیش پای مهر او ما عشق خود گردن زدیم
آنچه بود عشقی نبود مذبوح بی مقدار بود

او محاط از  فرق وهجرو زجر دلتنگی زما
ما محیط رفق او ، او نقطه ی پرگار بود
 

زان صباحی که فراق امّید " تنها " را برید
از فراغ از  زندگی از عاشقی بیزار بود

#وحیدکیاپور(تنها)