چه معجزه ای است خرداد ;
مرز طراوت و لطافت اردیبهشت و گرمای محبت تیر ...
چه میمون است خرداد
که مام جویبارها و نهرهای کوهساران است و هاتف فرا رسیدن گرمای امید و زندگی بخش انچه که تشنه ی امید به ادامه است ..
و چه زیباست خرداد که با میلاد تو بزک شده...
میلادت مبارک.
از یه جایی به بعد همه چیز برات رنگ می بازند ..
حتی چیزهایی که فکرشو نمی کردی که بتونی لحظه ای فارغ از اونها نفس بکشی !
از یه جایی به بعد انگیزه ها و امیدهات برات پوشالی و ملعبه به نظر میان ...
و اون موقعی هست که بفهمی تا کنون نفهمیدی !
نفهمیدی دنبال چی هستی ..نفهمیدی چیزی رو که بدست آوردی همونیه که دنبالش بودی ...
از یه جایی به بعد همه چیز دوباره برات رنگی و معنادار میشن
و اون موقعی هست که بفهمی همه چیز داری و همه اوقات دل انگیزت از آن توست ...چیزی که مدتها چشمت رو بروشون بسته بودی ...
و نهایت از یه جایی به بعد خودت رو خوشبخت و وارسته می بینی ..و اون موقعی هست که می بینی همه این چیزهای رنگی و غیر رنگی ، معنادار و بی معنا ، بدست آمده و از دست رفته ..و...و... همه اینها مجازیند و حقیقتت در جایی هست که تا حالا هیچ ذهنیتی ازش نداشتی و کسی هم نداره ...
بجایی رهسپاری که واقعیت محض هست و درستی ..
جایی که نه غم دلخراشی وجود داره و نه دلخوشی الکی ..
همه چیز واقعی‌اند همه چیز خواستنین همه چیز مال تو و برای توست ...
چقدر آرامش داره این بستر و این پنجره ی رو به نور و زیبایی که افکارمو معطوف کرد به جایی زیباتر و دل انگیز تر از هرجایی در دنیای پر از تردید ، پر از غصه و پر از سودجوییها و محاسبات خودخواهانه‌ی ادمکهایی که روزی برات ملکه‌ی خوبی بودند ...
طاعی
بفرمانش حرام کردی نوشیدن را ...
مذموم دانستی خوردن را ..
اطاعتش کردی چون بهترین است و طاعتش طریق رستگاری ..
طاعتت قبول حق ..
حضرتش فرامین دیگری هم دارد و آن دگر خواهی و نوع دوستی است ..
عشق است و فداکاری ..
عشق ورزیدن به انچه او عشق می ورزد ، و ایثار برای انچه مورد بخشایشش است .
هر ماه ماه صیام است ..
هر بانگ اذان شروع عشق ورزیها و پایان بدخواهیهاست ...
و تو ای طاعی پیروز در دایره ی عشق ، بازهم پیروز باش و بازهم عشق بورز و بازهم زبان و چشم و گوش را بفرمانش بده ..
و با همان روح لطیف و زبان صادق و چشم پاک ، مرا به تزکیه دعوت کن ، به کلام زیبایت صدایم کن و به دیده مهر نگاهم کن ...
بلکه بشوم آنچه تو هستی ...
موسم خرمی دشت و دمن است و گاهه ی مستی چشمان غزل خوان ...
فصل نشو و نمای نبات در غایت و گلبنهای تمام شکفته‌ی گلشن و لطافت هواست ...
امپراطوری "اردیبهشت" ;
این "نگاهبان زمین" و "برپا
کننده ی نظم در هستی" را
خرمی هست و نشاط ،
شکوفایی هست و طراوت ،
وصال هست و نیل به دامان
جانان ، نمو هست و
بالندگی ، میلاد هست و
نورسیدگی ..
این امپراطوری را ملکه ای
است نشسته بر سریر سبز
بهار و طلایه دار شور زندگی
و عطر مشک سای
سرزندگی ..
ملکه اردیبهشت ...
میلادت مبارک 🌸
#کیا
تهران _بیست چهارم اردیبهشت ۹۹
معلم عزیزم
ممنونم
که بمن اموختی منطقِ چگونه بودن را
چگونه گفتن را و چگونه عمل کردن را
تو بودی که آموختی چگونه تلاش کنم
که برسم به آن مقصد مطمئنی که خود آنرا برایم مهیا کرده بودی ..
تو بودی که به من درس تحملِ محنتها ، ممارست در نیل به مقصود و ایمان به تواناییهایم را کلام به کلام و خط به خط آموختی ...
تو همان بودی که به شوقت سالیانِ عمر را چشم دوخته به لبهای درّ افشانت ، گوش جان سپردم به آنچه تو نیک می پنداری و تو قدر می دانی .
ممنونم از تو بخاطر تمام سالیانی که رشته رشته موی سپید کردی تا من ذره ذره بالنده شوم ...
ممنونم از تو برای همه این سالهایی که نفس به نفس با من و دل نگرانم بودی .
از تاریخ گفتی و اندرز گوی شدی تا عبرت گیرم و طریق راست طی کنم ،... از حساب گفتی که محاسبه کنم خود را و انچه بدان عمل می کنم ... از جبر و هندسه گفتی که جبر زمانه را بپذیرم و زیر بار سنگینش کمر خم نکنم و خود را همواره در مرکز سه راس مثلث ایمان ، تلاش و راس سومی ببینم !!!!
اما معلم عزیزم ! آن راس سوم چه ؟
از آن حرفی نزدی !!!؟؟
و در آن روزگاران ندانستم که راس سوم کدامست ! به امید دانستن آن ، به کلاس بالاتر رفتم باز هم نگفتی .و همینطور کلاس بالاتر و بالاتر ... و باز نگفتی و نگفتی !!!!!
تا آنکه نیمکتهای مکتبخانه دیگر گنجایشم را نداشتند و از درس و مکتب فارغ شدم و آخر ، زمانه بمن نهیب زد که راس سوم همان "عشق" است ..
معلم عزیزم
چرا از عشق نگفتی؟
چرا از بشماره افتادن ضربان قلب و پریدن رنگ از رخسار نگفتی ؟؟؟
مکتبت ماوای اموختن بود ... جایی برای تفهیم مفهوم عشق ، برای ذهنی خالی از جنجالها و کشمکشهای دوران ، لوح سپیدی که آماده ی حک کردن هر فرازی از فرازهای لازمه زندگی بود !
آنچه تو بمن نیاموختی زمانه همچون گرزی بر سر و رویم کوفت و برخاکم نشاند ... نه آنکه بیاموزد ، بلکه بفهماندم که نیاموختم ..!!!!
زمانه درس نمی دهد ..فقط امتحان می کند ..و من درس نیاموخته مردود این امتحان شدم !!!
چه زیباست رویش جوانه ها ی سر براورده از یخهای زمستان ...
چه زیباست خرمی دشت و دمن و چه دلچسب است گرمای افتاب اردیبهشت ...
چه باطراوت است باران بهار که می شوید صورت های اشک الود از جفای سرما و می زداید غصه از دلهای اکنده از غم انتظار بهاران را ...
چه زیباست بازگشت پرتدها ی مهاجر و رقص سنجاقکها و بازیگوشی سنجابهای بیشه زار ...
و چه زیباتر که میلادت فرخندگی و میمنت این همه موهبت را دوچندان می کتد ...
میلادت مبارک ...🌸
✒️ در روابط اجتماعیمان رکورد نزنیم ;
رکورد زدن افتخار آمیز است ، متمایز کننده است و گاهی شخص را مبدل به یک برند می کند .رکورد در ابراز محبت ، رکورد در اهتمام به سایرین ، و رکورد در دگر خواهی از انواع اینهاست .
گاهی شخص رکورد زن تافته ای جدا بافته می شود ،گاهی دوست داشتنی و گاهی ستودنی .
مسئولیت رکورد زن بیش از دیگر افراد است اورا متعهد و متهمّم می کند .به تدریج شخص دلخواسته های خودرا در گرو خواسته ی دیگران می بیند ، آنچه را میخواهد که دیگران می پسندند ، و آنرا می پسندد که دیگران را ایده آل است .واین باور رفته رفته ، منشور اخلاقی و ارتباط اجتماعی دیگران نیز می شود و برای دیگران هم این باور که "انچه ما میخواهیم ، همان خواستنی است" نوعی توقع و انتظار را منتج می گردد که مسئولیت رکوردزن را بیشتر و البته دشوارتر می سازد.
شاید باید روی غرفه های روابط اجتماعیمان اتیکت و برچسب قیمت بزنیم و ما‌به‌ازای هر اهتمام‌ورزی، هر بذل محبت ، و هر دگر خواهی را مشخص کنیم تا هرکس بقدر نرخی که می پردازد مشمول لطف و توجه ما قرار گیرد .اینگونه نه کمفروشی ای رخ می دهد و نه حراج توجهات و جانفشانیها . و این موقع است که ارزش لطف و نوعدوستی ما زیر سوال نزفته و انگشت اتهامی بسوی ما نشانه نمی رود.
محکوم به امور ناکرده و موظف به امور کرده ی خود نشده و مانند زاهدی تنها بواسطه یک خبط ، زبان زد خاص و عام نمی شویم حال انکه در جایی دیگر شریری بخاطر یک کار پسندیده مورد ستایش قرار می گیرد .!!!!!!!
چه خوب است روی تک تک ویژگیهای اخلاقی ای که مایلیم صرف دیگزان کنیم برچسب قیمت بچسبانیم تا احیانا از سوی دیگران برچسب بی توجهی و لاقیدی نخوریم .
اینگونه ، هم ارادتمان به دیگران باور پذیرتر است و هم روح ایثار و نوعدوستی مان از سوی دیگران ، یک عادت تلقی نمی شود و هرگز این مواهب در ما نمی میرد . " بیایید با اتیکت باشیم "
#وحیدکیاپور
مُهلکی مُهلِک تر از تیغ جفایش نیست نیست
نازکی نازک تر از بند وفایش نیست نیست
مرهم وتیمار و بالینی برایم هست هست
انکه او مرهم نهد زخمِ قَفایم ، نیست نیست
"دل" که با عشقش بیارامد ، به واقع بود بود
"دل به این دیوانگی" وفق مرادش نیست نیست !
با نِگه مخموره ام کرد و دل ازما برد برد
غافل از این بوده ام خَمّارِ واثِق نیست نیست
در پیِ نامحرمان پیمان زِ یادش رفت رفت
این جفا مذموم در قانون عشقش نیست نیست
ای که این مرثیه را خوانی تو اینک ، گوش گوش
عاشقی بر غمزه و اطوار دلبر نیست نیست
تا که از نامردمی آه از نهادت رَست رَست
برحذر از عاشقی ! عهدو وفایی نیست نیست
فروردین 99
#وحید_کیاپور
#تنها
نباشم ببینم
که زخم تن زخمی را درپناه بیداد از چشمها پنهان کنی ...
نباشم ببینم
از پناه داشتن در مٵوای جفا لبختد خرسندی برلب داشته باشی ، لبی که زخمی از
دست ناپاک جفاست و با تبسم لاجرمت ، خون از جراحتش سرازیر می شود .
نباشم ببینم
که بودم و تو برای گناه ناکرده ات نادم و پشیمان شدی ...
که بودم و تو بی پناه و تنها ناگزیر در لانه گرگ مامن گزیدی ...
نباشم ببینم که روزی دیگر به اشدّ ستم زیر پا لگدمال باشی به این گناه که ظلم را در اغوش
کشیدی و دادخواهیت به جایی نرسید ...
نباشم که ببینمت ....
و نباشم که ببینمت ...
نبودن دراختیارم نیست اما ندیدن را خوب میدانم .
نبینمت تا تراشیده نشوم ..نبینمت تا افول خورشید قدرتت را نبینم ..
نباشم ببینم !
#وحیدکیاپور
خواهم که در آغوش تو ای یار بمیرم
از درد تو ای یـــــار وفـــــادار بمیــرم
ناگـفتـــــن سرّ غم تو باعث آنـــــست
یا که بیمار شوم یا که به یکبار بمیرم
هرچنـــــد مرا محـــــرم اسرار ندانی
ناچار ندانســـــته ی اســـــرار بمیـرم
دوش گوهر اشک تو در نرگس جادو
لغزیـــــد و زلغزیـــــدن آن زار بمیرم
اشک چاره ی ناچـاره ی درد است ولیکن
چاره آن است کزین چاره به ناچار بمیرم
ای که با جمعی و بی جمع نیارامی تو
زان هراسم که بدور از تو و بی یار بمیرم
روی گلگون تو جان و رمقم می بخشد
راضی مشـــو در حســرت گلزار بمیرم
همه شب تا بسحر ورد زبان منِ "تنها"ست
از درد تو ای یـــــار وفـــــادار بمیـــــرم
